Przejdź do głównej zawartości

Post bożonarodzeniowy

Dzisiaj Wigilia Bożego Narodzenia. Nikomu doradzać nie będę, jak owe święta przeżyć, tym bardziej, że jakoś duchowe ich przeżywanie nigdy mi nie wychodzi. Dzięki staraniom rodziny ten czas zamienia się w logistyczno - kuchenny survival. Pomylone prezenty, przypalone ciasta i kipiąca zupa grzybowa dopełniają chaosu źle zaplanowanego czasu wizyt i odwiedzin. Może dlatego zawsze bardziej cieszyły mnie przygotowania, niż same święta. Wprawdzie trudności z  przypomnieniem sobie, gdzie rok temu upchnęłam ozdoby, lampki, bombki, czy inne fidrygałki wywołuje stan lekkiego podenerwowania, ale i tak dekorowanie cieszy najbardziej. Pomimo wszystko.
Co roku już od listopada przeglądam internet w poszukiwaniu inspiracji. I co roku marzą mi się Bożonarodzeniowe Święta w wersji eko, z nutą francuskiego klimatu...pełne mchów, starych ozdób, bieli i beżów, wstążek i świec... Widzę to i czuję oczyma mej duszy. I co roku podejmuję próby zrealizowania owej rozkosznej i kuszącej wizji aranżacji idealnej, jak na mnie bardzo minimalistycznej.




Staram się, naprawdę się staram, żeby osiągnąć coś zbliżonego do tego, co mi się w głowie uroiło.






I marzę o choince bez ozdób, albo ubranej tylko w lampki...



Żeby było jasno, lekko i zielono...

I co roku mi się nie udaje.
Mimo ogólnej, wcześniejszej zgody na "jedne święta inaczej" następuje bunt rodziny, niezmiennie zaczynający się od:
-ale jak to nie ubieramy choinki?!
-myślałam,  że taka zostanie...
-taka łysa?
-jaka łysa? Przecież gęsta jest...
-i taka ciemna? Bez lampek?
-no lampki założymy...
- lampki to ja założę. Ty tylko rozplącz...



W tym roku Pannę Zieloną ubrał mąż. Piękna jest i tradycyjna. Jak zawsze. A i pokój mojej drugiej połowy udekorowany zgodnie z tradycją.






W efekcie końcowym moich i męża poczynań jak zwykle powstał totalny misz - masz, pomieszanie z poplątaniem, czerwienią i muchomorkiem. Niech więc będzie tradycyjnie, kolorowo i świątecznie, rodzinnie, wesoło i błyszcząco...





            Pięknych i spokojnych świąt...

Komentarze

  1. Ala24 grudnia 2018 01:23

    Tobie również:).....

    OdpowiedzUsuń
  2. bielhani25 grudnia 2018 00:57

    U mnie zaś z wyboru tradycyjnie i kolorowo tym razem:-)
    Rozplątywanie światełek to jedna z tych rzeczy, które odkładam na potem.
    Nie lubię i już:-)
    Radosnego,świątecznego czasu:-*
    Hania

    OdpowiedzUsuń
  3. Renia25 grudnia 2018 09:45

    Ja kocham kolorowe i tradycyjne święta:))))u Ciebie pięknie:))Pozdrawiam serdecznie i miłego świętowania życzę:)

    OdpowiedzUsuń
  4. MSt2 stycznia 2019 11:45

    Jakoś tak dotarło mi się rudziku na po świętach. To pewnie z przyczyny udzielania się po innych portalach. Teraz nadrabiam więc owe zaniedbanie życząc Ci wszystkiego dobrego w tym 2019 roku. Żyj dalej pięknie w Twoich magicznych wnętrzach w harmonii pomiędzy marzeniami i rzeczywistością.
    Co do stylu świątecznego wystroju, u mnie też wizja rozeszła się z realizacją. Miało być bardziej naturalnie, leśno, drewniano, szyszkowo a wyszło nader tradycyjnie, szczególnie na dole. Naturalność uratowały może pierniki. Jeszcze nie zjedzone:) Prościej jest na górze, ale to już czas zadecydował za mnie.
    Noworoczne buziaki ślę:)))

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wzorki na porcelanie

Nie lubię gotować, ale lubię kuchnie. Cudze lubię, byle zagracone były i niesterylne. I swoją, odkąd w diabły wyeksmitowałam podobno wyjątkowo gustowny i ergonomiczny zestaw mebli z mdf - u, który na moje kilkuletnie utrapienie pozostawili poprzedni właściciele...  Być może źle rozumiem ergonomię kuchenną, ponieważ obecnie moja kuchnia jest idealnym przeciwieństwem zaleceń ogólnych na temat wygody i bhp użytkowania tego pomieszczenia, ale na razie żyję, oparzeń trzeciego stopnia nie odnoszę i nawet nieco mniej tłukę, niż przed przemeblowaniem. Gotuję chyba głównie z powodu możliwość używania zastawy stołowej. Zastawa stołowa to temat rzeka, wielki jak Ganges i Amazonka razem, wspólnie i w porozumieniu. Pisałam już o porcelanie china blau, teraz czas na wzór słomkowy i cebulowy. Z nieznanych i niezrozumiałych powodów są one ze sobą mylone. Wzór słomkowy,  Indisch  Blau, niebieski saksoński, pietruszkowy - to ten sam wzór, przedstawiający podobno kocanki, czyli drobne, żółte, polne kw
4 komentarze
Czytaj więcej

Landszafty, oleodruki i reprodukcje... Cz. II

Miałam napisać o oleodrukach, zabieram się za to od dni kilku, ale jakoś mi nie idzie. Od wysokich temperatur mózg mi się lasuje, a oleodruk to temat poważny... Nigdy jakoś za tym rodzajem twórczości nie przepadałam, chociaż muszę przyznać, że trafiają się perełki wybitne, w ramach okazałych, prawdziwym złotem złożonych... Zacznijmy od początku - oleodruk to odbitka wykonana na papierze, płótnie lub innym materiale, wykonana w technice oleografii lub chromolitografii, bardzo popularna w XIX wieku. Oleodruki były obecne zarówno w miejscach publicznych, takich, jak kościoły, czy urzędy, jak i mieszkaniach prywatnych. Ich jakość zależała od staranności wykonania. Niektóre były dodatkowo ręcznie podmalowywane i zdobione porzez naszywanie koralików i tkanin, tłoczenie ornamentów... Najbardziej znane  "szkoły" oleodruków posiadające  własne zakłady produkcyjne, znajdowały się w Niemczech i Francji: Muller and Lose, Kamag, Otto Blocha... Można było je nabyć nie tylko w całej Europ
2 komentarze
Czytaj więcej

Zaginiony w akcji

Dawno nie pisałam. I to nawet nie brak weny ale entuzjazmu sprawił, że ciężko mi jakoś cokolwiek z sensem napisać. A entuzjazm zaginął w akcji, prawdopodobnie leży gdzieś pod stertą gruzu... Albo razem z gruzem został wyniesiony do worków na tenże gruz... Kocham stare budynki. Nic to, że tynk się sypie, podłogi trzeszczą, drzwi skrzypią... Do tej pory myślałam, że wszystko da się załatać. Albo polubić... I tu zaczyna się smutna historia zaginionego entuzjazmu. Dom z 1951 r. Przerobiona wersja willi z międzywojnia. Niby nic nadzwyczajnego. Beton, cegła, deski na podłogach... Ten budynek uświadomił mi jednak w pełni koszmar dawnych przeróbek, remontów i modernizacji. Kolejne worki ochydnych kafli z lat 70-tych, paneli z 90-tych, boazerii, płyt pilśniowych udających kafle, styropianu przylepionego w jakimś obłędzie do wszystkich sufitów...wymienionych na plastikowe okien i kaloryferów osaczających każde pomieszczenie... 15m2 i 22 żeliwne żeberka. A co. Pierwszy raz nie wiem, czy sobie p
1 komentarz
Czytaj więcej