Jesiennie

Nadchodzi jesień. W tym roku wyjątkowo ciepła, sucha i słoneczna. Gdyby nie coraz krótsze dni, chyba bym jej nie zauważyła. A jednak świat się zmienia. Dojrzewają kasztany. Czerwienieją owoce dzikiej róży. Grzyby, wrzosy, chmiel, pierwsze zrudziałe liście i poranne mgły. Czas na zmianę dekoracji. Tylko, że jakoś nie czuję tej nadchodzącej pory roku. Mam za to wrażenie, że lato trwa od niepamiętnych czasów i w pewien sposób już mnie zmęczyło...
Tak naprawdę, to jedyną oznaką zmiany pór roku jest wcześniejszy zachód słońca. Wieczory już się wyraźnie wydłużyły, dając czas na myślenie o niebieskich migdałach  w przytłumionym świetle witrażowych lamp, czytanie, grzebienie w necie. W ramach znalezienia inspiracji na  zmianę dekoracji najłatwiej jest właśnie w necie grzebać, a że z jesiennym wystrojem zawsze miałam problem, grzebię ze zdwojoną energią, podziwiając białe wnętrza wypełnione białymi dyniami... Niektórzy twierdzą, że biel jest już demode, że mają dosyć takich samych, białych pomieszczeń. A ja jestem nadal zachwycona tym, co znajduję w necie- zniszczonymi białymi meblami, z których obłazi farba, ukazując surowe drewno. Niestety, te wnętrza są dla mnie całkowicie nieosiągalne. Po pierwsze, takie meble mi się nie trafiają. Po drugie, mąż z nieznanych powodów jest absolutnie przeciwny. Wprawdzie dawno, dawno temu, jeszcze przed ślubem, uzgodniliśmy, że nie będzie mi się w wystroje domowe wtrącał, ale niestety intercyzy w tym względzie nie spisaliśmy i żadnych dowodów na poczynione uzgodnienia nie mam. A po trzecie...no właśnie. Może, gdybym się uparła, ręce załamywała, albo pod nieobecność mojej drugiej, niewątpliwie lepszej połowy, ruszyła z pędzlem do ataku, to mieszkałabym w tej bieli. Ale, jakby się okazało, że to jednak nie jest dobry pomysł? Co bym zrobiła z przemalowaną na biało stertą mebli? Handlowiec ze mnie beznadziejny, więc mało prawdopodobne, żeby udało mi się owe ofiary mych działań sprzedać, a oskrobanie wszystkiego, coby wróciło do stanu wyjściowego, jakoś mi się nie uśmiecha... A może brak mi konsekwencji, może odstrasza mnie wizja wybierania wszystkiego w jednym kolorze, z wyjątkiem paru dodatków, które tą biel bezbrzeżną podkreślą... Tak naprawdę, to nie wiem. Zaczynam podejrzewać, że jest we mnie jednak jakieś umiłowanie ciapatości, misz-maszu, koloru... I strefa mroku. Zachwyt pełen dla wnętrz ciemnych, mrocznych i wypełnionych nasyconymi barwami. Na razie tkwię zawieszona pomiędzy bielą, a światem pełnych mocy kolorów. I nie mogę się zdecydować, czy uszyć białe dynie.

W zasadzie szycie warzyw, które rosną w mamy ogrodzie,  jest chyba pozbawione sensu... Tylko, że te z ogrodu białe nie są.